Een tijd geleden ging ik boodschappen doen en hoorde ik twee vrouwen kletsen in de supermarkt. Ze hadden het over overstappen naar een andere energiemaatschappij. Een van de twee vrouwen zei, zichtbaar gefrustreerd: “’t Is toch nie meer normaal, wa ge ammel vort moet kunnen. Alles moet vort via een mobieltje of op ‘t internet, vruuger was ’t ammel veul gemakker.” De andere vrouw knikte instemmend. Terwijl ik de groenteafdeling af struin, blijven haar woorden in mijn gedachten hangen.
Bij de kassa aangekomen, scan ik mijn klantenkaart. Jawel, met mijn mobiele telefoon. Daarna reken ik af met mijn pinpas. Ook zegeltjes sparen gebeurt tegenwoordig via de app van desbetreffende supermarkt. Ik kan me, als computergeneratie, best voorstellen dat deze vrouwen vonden dat vroeger alles makkelijker leek. Al ben ik ervan overtuigd dat elke tijd zijn eigen uitdagingen heeft.
Terwijl ik thuis de boodschappen sta uit te laden, denk ik nog aan de woorden van de mevrouw uit de supermarkt. De samenleving is tegenwoordig namelijk best complex, gehaast en ook wat meer individualistisch. Sommige mensen kennen hun buren maar amper, andere mensen durven geen praatje meer met iemand aan te knopen en duiken in hun mobiele telefoon. Tegelijkertijd wordt van ons allemaal verwacht dat we kunnen leunen op onze eigen sociale kring, dat we zo lang mogelijk thuis blijven wonen en dat we weten waar we terecht kunnen met vragen of wanneer we hulp nodig hebben.
Ik ben inmiddels aangekomen bij het pak hagelslag. Mijn oog valt op het icoontje van een telefoon op de zijkant van het pak. Ik zie er zelfs nog een postadres bij staan. Kijk, dat is in ieder geval makkelijk voor iedereen. Logisch en simpel, dat zou het ook voor onze inwoners moeten zijn. Onlangs hebben we daarom in de gemeenteraad de ‘brede visie op welzijn’ vastgesteld, waarmee we de eerste stappen gaan zetten richting een betere toegankelijkheid voor onder andere zorg- en hulpvragen. We zorgen ervoor dat je weet waar je terechtkunt bij vragen of om even je hart te luchten, uiteraard zowel fysiek als digitaal.
Nadat ik de laatste boodschappen heb opgeruimd en mijn kratje weg heb gezet, bedenk ik me dat de gemeente natuurlijk niet het verschil gaat maken, maar de gemeenschap. Daarom hoop ik ook dat iedereen wat vaker naar elkaar omkijkt, een helpende hand biedt of gewoon een gezellig praatje met iemand maakt. De deurbel gaat. Ik besluit om niet op mijn telefoon te kijken wie er aan de deur staat, maar laat me verrassen. Misschien zit er vandaag voor mij ook nog een gezellig praatje in.
Lisa van Hoof – Coolen
Gemeenteraadslid